Śnieżnobiała kapliczka

Śnieżnobiała kapliczka

Śnieżnobiała kapliczka, centrum wiejskiego świata, 
zimą w puszystym śniegu a latem tonęła w kwiatach, 
tu zostawiano kłopoty i tu wypraszano siły, 
tu się kończyło życie i tu wyrastała miłość. 

Tutaj się przyjaźń wiązała, sąsiad spotkał sąsiada, 
pomógł rozwiązać problem i o pogodzie zagadał, 
człek w ciszy znak krzyża czynił, zdjął czapkę, pochylił głowę, 
to pieśnią maryjną po rosie niosło w wieczory majowe. 

Ksiądz święcił coroczne plony, ludzie maili ołtarze, 
świadkiem ich życia była, wszystkich codziennych zdarzeń. 
Dziś stówa na liczniku i nikt się nie zatrzyma, 
dni kradną złodzieje czasu a dla człowieka go nie ma, 
świata nie da się dotknąć zza szyby w samochodzie, 
człek człowiekowi wilkiem i brak jedności w narodzie. 

Ludzie są dziś ubodzy a tonie świat w dobrobycie, 
gromadzą więcej i więcej, a puste i krótkie ich życie. 
Dawny dzień do dzisiaj ma się jak słońce przy świeczce, 
bo brak jest przystani w życiu przy śnieżno białej kapliczce.

                                                                 Hanna G. "Śnieżnobiała kapliczka"